26 apr. 2016
🇪🇸
vanuit Spanje
Hee,
Ik schrijf deze blog als kersverse 19-jarige en vond het wel tijd om jullie weer eens op de hoogte te houden van de afgelopen weken. Een jaar geleden werd ik 18, stonden de examens voor de deur,
had ik nog geen idee wat ik wilde studeren en wist ik al helemaal niet dat het zo'n fantastisch jaar zou worden au pair. De afgelopen weken zaten ook weer vol met alleen maar leuke dingen zoals ik
in mijn vorige blog al had voorspeld.
Het eerste weekend van maart ben ik met Clémence naar Madrid gegaan en dit werd echt een onvergetelijk weekend. We hebben in 2 dagen zoveel mogelijk bezocht en zijn als een sneltrein door Madrid
gegaan. Clémence had voor haar verjaardag 2 kaartjes gekregen voor een concert van halfmoon run (ik had er ook nog nooit van gehoord). Het was erg leuk om haar te zien genieten maar ik was ook wel
blij dat we daarna nog uit gingen. In Madrid staat de grootste discotheek van Spanje die ze hebben gebouwd in een oud theater en daardoor 6 verdiepingen heeft met op elke verdieping een andere
muziekstijl. Ik was nog nooit op die manier uit geweest en genoot echt vol op. De rest van de week heb ik moeten bijkomen van dit korte maar hectische weekend. Het was die week heerlijk weer
waardoor ik lekker kon chillen op het strand met de au pairs en we ondertussen al uit keken naar Fallas. Er was op dat moment elke dag om 14:00 een soort vuurwerkshow om af te tellen voor het
Fallas. We hadden allemaal geen idee van wat ons te wachten stond tijdens deze week, we wisten alleen dat het een grote feestweek zou worden. Mijn gastfamilie was uit de hectische stad gevlucht en
ik hoefde dus de hele week niet te werken waardoor ik zoveel mogelijk van Fallas heb gezien. De hele stad stond op zijn kop en op elke hoek van de straat stond een Falla, een groot karikatuur van
papier-maché. De hele week door was het overal feest en zag je falleras of falleros in hun allermooiste kostuums. Op de laatste avond werden alle Fallas verbrand en dit was echt een van de
indrukwekkendste dingen die ik hier heb gezien. Het leek alsof de hele stad in vuur en vlam stond en ondertussen werden de Valencianen helemaal gek. Die avond was het grootste feest van de week en
heb ik met een paar Spaanse en Nederlandse vriendinnen Fallas goed afgesloten.
Toen ik weer bijgekomen was van Fallas en met de jongens hun vakantie had gevierd (lees: elke dag spelletjes spelen en rennen door het park) kon ik mijn beste vriendinnetje van het vliegveld op
gaan halen. Ze was al een keer eerder in Valencia geweest maar het was super leuk om haar 'mijn plekjes' van de stad te laten zien. De jongens waren helemaal gek van Cintha en vonden het net als ik
heel jammer dat ze na het leuke weekend weer naar huis moest. Al wist ik dat ik haar binnen een paar dagen weer zou zien want dat weekend erop ben ik eventjes naar Nederland gegaan om weer te
kunnen knuffelen met het thuisfront (en voor de Briellenaren: en om eens een dagje anti-Spaans te kunnen zijn ;) ).
Eenmaal terug in Spanje besefte ik dat de laatste maandjes nu echt zijn ingegaan en besloot ik om me de komende weekenden vooral te richten op mijn gastfamilie. Ik was de afgelopen weekenden vaak
weg geweest en nu het hier alweer bijna zomer is, kijk ik er erg naar uit om weer lekker met mijn hostmom, hostdad en de jongens naar de zeilclub te gaan en te genieten van de zon. Afgelopen
weekend was het al zo'n weekendje en ik besef nu ook steeds meer hoe hard ik die jongens wel niet ga missen. Maar daar wil ik voorlopig nog even niet over nadenken en ga ik volop genieten van de
weken die nog komen.
Stressen over mijn studiekeuze hoeft ook niet meer want inmiddels heb ik me ingeschreven bij de University College in Rotterdam en daar ben ik gelukkig ook aangenomen! Dat betekent dat ik vanaf
september in Rotterdam woon en het nieuwe avontuur kan beginnen.
Maar eerst ga ik de komende twee maanden dit avontuur nog goed afsluiten!
Liefs,
Merle
28 feb. 2016
🇪🇸
vanuit Spanje
Hee allemaal,
Ja, over de helft. Zoals ik in mijn vorige blog al had aangekondigd ben ik nu over de helft van dit avontuur. Na deze 5 te gekke maanden voelde ik iets wat ik eigenlijk nog nooit in mijn leven had
gehad: heimwee. Ik had gedacht dat als ik het al zou krijgen dit jaar, het vast na de kerstvakantie zou komen. Dit werd iets uitgesteld en plots kwam het toch nog aanzetten.
In twee weken tijd gebeurden er een paar dingen tegelijk die los van elkaar geen heimwee zouden oproepen, maar door alles samen verlangde ik toch erg graag naar huis. Thuis hadden we ineens een
nieuwe hond wat voor mij heel apart was. Ik moest even aan het idee wennen maar inmiddels kan ik niet wachten om Koda te ontmoeten! Verder was het ook nog carnaval in Brabant, het leukste feest van
het jaar en ik miste de gezelligheid van mijn familie en vrienden om me heen. Normaal gesproken zou ik dan hier leuke dingen gaan doen en afleiding zoeken, maar helaas waren de jongens één voor één
ziek waardoor ik bijna 2 weken met ze thuis zat en daardoor niet kon sporten of naar Spaanse les kon gaan. Ook in het weekend was het moeilijk om me over het dipje heen te zetten.
Maar na regen komt zonneschijn; ik kon uitkijken naar het weekend met mijn lieve mama, nichtje en tante. Daarnaast was er nog een hele lieve au pair die kaartjes kon regelen voor de
voetbalwedstrijd Valencia-Barcelona. We keken er echt heel erg naar uit om voor het eerst Barcelona te zien spelen (ik was al een keer naar Valencia-las Palmas geweest). Het was alleen een beetje
jammer dat Barcelona de vorige wedstrijd al met 7-0 had gewonnen en dus niet de moeite had genomen om hun beste spelers op te stellen. Toch hadden we alsnog genoten van de wedstrijd en was het fijn
om er weer even tussenuit te zijn.
Mijn heimwee verdween definitief toen ik kon gaan genieten van de zon met mijn bezoek uit Nederland. Ik vond het juist erg leuk dat ze alle 3 al eens in Valencia waren geweest. Hierdoor konden we
vooral lekker bijkletsen, shoppen en op ons gemakje door de stad dwalen. Dit top meidenweekend ging natuurlijk veel te snel voorbij maar de zon bleef hangen en als ik ergens vrolijk van word is het
wel de lente.
Weer lekker chillen in het park, na de les een terrasje pakken en op de fiets naar de sportschool met een andere au pair. Vorig weekend ben ik wel even weer de winter in gestapt, want ik ging met
mijn gastfamilie een dagje skiën op 1,5 rijden van Valencia. Ik heb echt de hele dag genoten en ik was opnieuw verbaasd over hoeveel verschillende dingen Spanje wel niet te bieden heeft.
Afgelopen week fietste ik weer lekker in het zonnetje door het park en kon ik alleen maar denken aan de leuke maanden die nog komen gaan. Gister heb ik al met andere au pairs de stad Alicante
bezocht, volgend weekend ga ik met Clémence naar Madrid, in Maart is het grootste feest van Valencia (Fallas), met Pasen komt mijn beste vriendinnetje mij opzoeken en het eerste weekend van april
ga ik zelf even naar huis om mijn broertje, ouders en nieuwe hond te kroelen. Ik zal proberen jullie op de hoogte te houden!
Liefs,
Een hele vrolijke Merle
25 jan. 2016
🇪🇸
vanuit Spanje
Hee allemaal,
Wat een periode... Vooral een feestperiode eigenlijk. Die begon al tijdens het weekend dat ik mijn vorige blog online had gezet. Ik had het geluk om met mijn lieve gastfamilie af te mogen reizen
naar Bilbao, een stad in het noorden van Spanje. Al leek het eerder op het koude regenachtige Nederland toen ik het vliegtuig uitstapte dan het in mijn hoofd altijd zonnige Spanje. Maar het was
prachtig!
Tijdens dit weekend heb ik de hele familie van Abu (de oma) ontmoet. May had me eerder al verteld dat ze in het noorden van Spanje behoorlijk eigenwijs zijn en alles net even anders doen. Dit was
dan ook de reden waarom we alvast 2 weken voor kerst een kerstmaaltijd hadden en kerstliederen gingen zingen. Ik vond het erg bijzonder om zo'n speciaal moment te vieren met mensen die ik eigenlijk
helemaal niet ken maar die me toch behandelden als een deel van de familie. Na 5 dagen vol eten, drinken, kletsen, zingen, wandelen en dansen, keerde ik weer terug naar Valencia met veel nieuwe
verhalen en nieuwe contacten.
Eenmaal terug in Valencia begon het aftellen voor mijn volgende vlucht: retourtje Nederland! Alleen kon ik dit aftellen met niemand delen buiten mijn ouders en mede-au pairs hier in Valencia.
Iedereen dacht namelijk dat ik pas met kerst naar huis zou komen, maar ik had ondertussen het plan bedacht om mijn broertje, nichtje en beste vriendinnetjes te verassen tijdens hun gala. Die
verassing was aardig geslaagd aangezien de een na de ander begon te huilen en ik ze kon gaan troosten. De twee weekjes in Nederland werden meteen helemaal vol gepland en ik probeerde iedereen nog
even te kunnen zien voordat ik weer terug zou gaan. Helaas is dat niet helemaal gelukt maar toch heb ik met aardig wat mensen bij kunnen kletsen. Het aller fijnste was natuurlijk om tijdens kerst
bij mijn familie te kunnen zijn en even niet te denken aan die terugreis.
De dag na kerst zat ik dan toch wel meteen in het vliegtuig terug naar Spanje maar wat was het leuk om weer helemaal plat geknuffeld te worden door de twee kleine aapjes. Toch een fijn gevoel om
te weten dat je daar ook al gemist wordt.
In Valencia moest ik helaas gelijk afscheid nemen van Pien, een van de au pairs die voor oud en nieuw weer terug zou gaan naar Nederland. Ik was verbaasd over hoe snel ik vriendinnen met haar was
geworden en dat ik het nu ook echt oprecht jammer vond dat ze niet meer terug zou komen. De andere meiden waren nog in hun eigen land maar gelukkig kwam Clémence wel terug zodat we samen oud en
nieuw konden vieren in Valencia. We hadden een gezellig diner voor twee en om 00:00 stonden we op het grootste plein van Valencia af te tellen voor het nieuwe jaar. De Spaanse traditie is dat je
bij elke klokslag een druif moet eten. We hadden ons best gedaan maar werden ondertussen ook kei hard uitgelachen door de lokale bevolking. Gelukkig waren ze daarna wel zo vriendelijk om aan ons
uit te leggen hoe het dan wel moest. We hadden de nacht goed doorgefeest en ik was blij dat ik het begin van 2016 met Clémence kon delen (ook nog een verbazingwekkend voorbeeld van hoe snel je zo
close met iemand kunt worden).
Na kerst en oud en nieuw was het feesten hier nog niet klaar. De kinderen hadden nog steeds vakantie dus konden we elke dag lekker spelen en naar het park. Ze waren de hele week zo ontzettend
druk en keken erg uit naar 'los tres Reyes Magos', de drie koningen. De manier waarop ze dat hier vieren is vergelijkbaar met onze sinterklaasviering. Op 6 januari gingen we dan eindelijk naar de
optocht om Caspar, Melchior en Balthasar gedag te zeggen (al waren ze enthousiaster over het uitgedeelde snoep). 's Avonds moesten ze lief gaan slapen, want misschien dat de drie koningen dan wel
in de nacht langs zouden komen. En ja hoor, de volgende ochtend moest ik meteen komen kijken want ze hadden ook kadootjes voor mij gebracht! Later die dag gingen we nog de speciale drie koningen
taart eten: als je het stukje taart had met een boon erin moest je de taart betalen en als je de koning had mocht je de kroon opzetten. Het was erg leuk om weer een Spaanse traditie mee te mogen
maken.
Na deze feestperiode begon dan toch echt weer het normale ritme. In Nederland was ik evenbang dat als ik terug zou zijn de kinderen nietmeer naar me zouden luisteren, maar blijkbaar zijn we nu
toch echt gewend aan elkaar en gaat het allemaal super goed. Naast al het huiswerk en de andere verplichtingen probeer ik af en toe nog iets leuks met ze te doen. Afgelopen vrijdag had ik een
piratenspeurtocht voor ze gemaakt en waren we de hele dag bezig met schat zoeken. Vooral op dit soort dagen zijn het gewoon echt twee super lieve jongetjes die vol zitten met energie.
Afgelopen week was in Roosendaal de carnavalsperiode weer aangebroken (dat was toch wel echt een heimwee momentje), maar hier kijken ze al uit naar Fallas; het grootste feest van Valencia wat in
maart wordt gevierd. Zaterdag had het nichtje van mijn Spaanse gezin haar Fallera presentatie, een grote eer voor Valenciaanse vrouwen/meisjes. Hetwas erg leuk om te zien hoe trots Abu (oma) op
haar kleindochter was. Depresentatie leek net een prinsessenbal met echt de mooiste jurken die je maar kunt verzinnen. Ik heb nu al zin in Fallas zodat ik een hele week mijn ogen uit kan kijken.
Het gaat dus nog steeds super goed en ik geniet nog elke dag. Ik ga nog met veel plezier naar Spaanse les en zodra ik vrije tijd heb ga ik picknicken, een museum bezoeken of op kroegentocht met
de andere au pairs. Wanneer ik mijn volgende blog ga schrijven ben ik waarschijnlijk al over de helft van dit bijzondere avontuur! Niet normaal.
Veel liefs,
Merle
04 dec. 2015
🇪🇸
vanuit Spanje
Hee allemaal,
Op dit moment ben ik aan het wachten op de tennisclub tot de jongens klaar zijn. Een uurtje even helemaal niks geeft me mooi de tijd om de laatste weken te overdenken. Want jeetje, ik vind het
vervelend om mezelf steeds te herhalen, maar echt, de tijd vliegt. Het is inmiddels alweer 5 weken geleden dat mijn ouders en broertje langs zijn geweest. Maar die tijd met hen heeft me zoveel
energie gegeven dat ik de laatste weken alleen maar lachend heb doorgebracht. En ik had het al zo top!
Het was erg leuk om ze een indruk te geven van 'mijn' stad en ze een kijkje te laten nemen in het au pair leven. De dag dat ze aankwamen ben ik als verrassing naar het vliegveld gegaan om ze op te
halen. Alleen die verassing werd een beetje verpest aangezien mijn lieve papa altijd alles doorheeft. Gelukkig kon ik mama en David nog wel verassen. Ik denk dat er die dag nog meer tranen over
mijn wangen zijn gerold dan op de dag dat ik vertrok. Wat was ik blij om ze weer te zien en met ze te kunnen knuffelen! We hebben de meeste tijd van het weekend kletsend, etend en fietsend
doorgebracht en zoals David al zei: nu zijn we weer een echt gezinnetje. Ik heb geprobeerd om ze zoveel mogelijk van de stad te laten zien. Verder hebben ze ook mijn Spaanse familie ontmoet, wat
leidde tot paella en pannenkoeken in een weekend. Helaas vielen de pannenkoeken niet bij iedereen in de smaak... En wij maar denken dat alle kinderen dol zijn op het Nederlandse lekkernij.
Na 5 dagen was het toch echt tijd om afscheid te nemen, maar ook dit keer wist ik dat ik ze snel weer zou zien, namelijk met kerst!
Over kerst gesproken; erg grappig als je oppaskindje "let it snow" gaat zingen en de straten al in de kerst stemming zijn terwijl het buiten 27 graden is. Ik ben laatst nog naar het strand geweest
met de au pairs, maar sinds 2 weken is de temperatuur helaas gedaald en moeten wij toch ook hier nu onze jasjes aan.
De 2 weekenden nadat mijn ouders weg waren stonden ook in het teken van familie maar dan vooral Spaanse verjaardagen. Het eerste weekend heb ik de familie van Rafa leren kennen en kon hij zelf mooi
nog iedereen dag zeggen voordat hij een maand naar zee vertrok. Het tweede weekend was vooral met de familie van May aangezien zij ook net jarig was geweest. Zoals elk weekend ging ik ook dat
weekend op stap, maar die avond verliep niet helemaal zoals gepland. Terwijl ik de straat wilde oversteken ben ik gevallen en kwam ik uiteindelijk thuis met een gekneusde enkel. De volgende dag
ging de hele familie (het was namelijk nog steeds een verjaardagsweekend) op zoek naar krukken. Maar aangezien ik voor Spaanse begrippen nogal lang ben, waren alle krukken te kort. De oplossing
bleek een rollator. Nu had ik toch echt iets te veel trots om daarmee de straat op te gaan dus ben ik de eerste dagen maar binnen gebleven. Inmiddels kan ik weer lopen, dansen en zelfs erg veel
treden beklimmen om een voetbalwedstrijd van Valencia te zien! Een au pair had kaartjes geregeld waardoor we met ons internationale clubje de Spaanse voetbalwereld konden gaan bewonderen.
Met de kids gaat ook nog steeds alles goed. Rafa is al 5 weken op de oceaan aan het zeilen dus dat is voor iedereen wel even aanpassen. Ik breng nu iets meer tijd door met de jongens waardoor we
zandkoekjes hebben gebakken en een dino museum hebben bezocht! Even wat anders voor hen dan een week vol met school, huiswerk, tennis of Chinese les. Dit weekend gaan we met zijn allen naar Bilbao
en dan sluit Rafa ook halverwege weer aan. Familie herenigd!
Hoewel alles hier goed gaat, is er minder goed nieuws uit Roosendaal. Afgelopen week kreeg ik helaas het bericht dat ze Jetje in hebben moeten laten slapen. Ik vind het erg moeilijk dat ik geen
afscheid meer van haar heb kunnen nemen. Op dit moment mis ik Nederland wel en zou ik graag bij mijn eigen familie willen zijn... Nog even en dan kan ik papa's zelfgemaakte tomatensoep eten en
misschien dat mama nog wel wat stoofpeertjes over heeft. Tot die tijd ga ik nog genieten van de Spaanse zon, lachen met de kids en afspreken met de liefste au pairs die er zijn!
Liefs,
Merle
P.s. Inmiddels zit ik al in (het regenachtige) Bilbao!
20 okt. 2015
🇪🇸
vanuit Spanje
Hee allemaal,
Een regenachtige dag vandaag, dus heb ik weer tijd om te beginnen aan een nieuwe blog! Het was dat mama erover begon, anders had ik waarschijnlijk nog steeds gedacht dat er pas een week voorbij was
gegaan sinds mijn vorige blog. Maar nu ik er zo over na denk en alles even op een rijtje heb gezet, heb ik toch weer aardig veel gedaan. Er is van alles voorbijgekomen: van churros tot bitterballen
en van ballet tot salsa.
Een van de au pairs waar ik de laatste tijd veel mee om ga is Clémence (Frans-Canadees). Met haar heb ik me als een echte toerist gedragen en hebben we zoveel mogelijk van de stad ontdekt. Het
bleek dat we al behoorlijk veel hadden gezien in onze eerste weken, maar nu weten we dan ook eindelijk hoe je van de ene plek het net snelst naar de andere plek kunt lopen. Al is het daarna nog wel
een keer fout gegaan toen we dachten dat we op hetzelfde punt hadden afgesproken en het bleek dat we op 30 minuten lopen van elkaar verwijderd waren... Naast de weg in de stad weet ik inmiddels ook
waar de leukste plekjes zijn om uit te gaan en vooral waar je de beste churros kunt eten!
Afgelopen weekend ben ik samen met Merle (een andere Nederlandse au pair...) en drie Franse au pairs naar een Nederlands restaurant geweest: La bici/ 't fietske. Na 6 weken vooral paella en tapas
had ik toch wel even zin in de Nederlandse keuken: bitterballen... (Al heb ik hier ook al wel de eerste pepernoten op!) We hebben de Franse meiden kennis laten maken met kroket, frikandel, saté,
poffertjes, bosche bollen en stroopwafels. Met als gevolg dat ik deze week toch echt even gezond moet gaan eten...
Na het 'diner' ben ik voor het eerst sinds ik hier ben niet 's avonds uitgeweest, aangezien ik wist dat ik de zondagochtend om 8 uur op moest staan. Ik had namelijk afgesproken met Carolina (een
van de Spaanse meiden) om met haar mee te gaan naar een dansworkshop. Het bleek in een ander dorp 'slechts' een half uurtje rijden van Valencia te zijn, maar het was wel erg actief en ook nog eens
gezellig!
Dansen doe ik dus gelukkig weer volop! Twee keer per week ga ik naar de dansschool hier in de buurt en tegelijkertijd ontmoet ik weer nieuwe mensen en verbeter ik mijn Spaans. Verder ben ik nog
naar een salsa-workshop geweest met andere au pairs en internationale studenten om ons wat meer in de wereld van de Latin muziek te storten.
Naast alle buitenlanders heb ik inmiddels ook al een bekend gezicht op bezoek gehad. Elise (een vriendin van de zeilschool) leert nu Spaans in Barcelona en is laatst een weekendje langs gekomen om
bij te kletsen, samen uit te gaan en te zonnen op het strand. Al vermaak ik me elke dag en heb ik het nog steeds super naar mijn zin, was het toch wel even fijn om 3 dagen lekker Nederlands te
kunnen praten en iemand vertrouwds bij me in de buurt te hebben.
De andere weekenden worden vooral gevuld met uitgaan/eten met de meiden of relaxen op de zeilclub met de familie. Van mijn 'gastvader' heb ik laatst mijn eerste lesje windsurfen gehad en Diego is
al samen met mij in zijn optimist (zeilbootje voor kinderen) geweest! Hij wilde eigenlijk niet meer stoppen en vroeg meteen of we ook niet even naar die grote brug daar konden varen (wat toch wel
erg ver weg was).
Doordeweeks, wanneer ik alleen met de jongens ben, gaat het ook nog steeds zijn gangetje. Ik merk dat ze zich meer en meer op hun gemak voelen en samen hebben we ons eigen ritme ontwikkeld. Naast
de tennis is er sinds een paar weken nog een naschoolse activiteit bijgekomen: tegenwoordig gaat Diego op woensdag naar Chinese les. Doordat ik de andere dagen vooral bezig ben om Diego te helpen
met zijn huiswerk, is dit een goed moment om ook wat tijd alleen met Alejandro door te brengen. Het enige lastige wat we tot nu toe met zijn drieën hebben meegemaakt ,is dat we eventjes vast hebben
gezeten in de lift van ons appartement. Op zich is dit niet echt een ramp, maar toch aardig vervelend als de oudste claustrofobisch blijkt te zijn. We hebben rustig een verhaaltje gelezen en
gewacht tot de vader ons uiteindelijk kwam 'bevrijden'. De schrik kwam bij mij pas iets later opzetten. Inmiddels kunnen we er om lachen en krijg ik vaak te horen: Merle weet je nog toen met die
lift... Buiten huiswerk, tennis en Chinees vullen we onze dagen met een circus opvoeren, steppen naar het park, een domino bouwen of jungle speed spelen.
Mijn spaans verbetert zich elke dag en ik hoop aankomend weekend een goede tolk te kunnen zijn voor mijn ouders en broertje. Ik kijk er echt super erg naar uit om ze weer te zien en het is ook fijn
om te weten dat zij zelf ook al aan het aftellen zijn. Ook al vliegt de tijd voorbij (ik was erg verrast toen ik een kaartje kreeg van mijn gastgezin waarin ze mij feliciteerden met mijn
'eenmaandige' verblijf in Valencia), soms heb ik toch nog wel heel eventjes een klein beetje de tijd om mijn familie en vrienden te missen.
Liefs,
Merle
27 sep. 2015
🇪🇸
vanuit Spanje
Hee allemaal,
Hierbij dan eindelijk mijn allereerste blog! Ik had me voorgenomen om elke week een blog bij te houden. Inmiddels zijn we drie weken verder... Ik heb het zo onwijs naar mijn zin en doe elke dag zo
veel dingen dat de tijd vliegt. Vandaag is de eerste regenachtige dag in Valencia dus een goed moment om jullie op de hoogte te houden van mijn Spaanse leven. Ik zal beginnen bij het begin.
Drie weken geleden werd ik door mijn lieve ouders en broertje naar Brussel gebracht. Daar probeerde ik me erg groot te houden, maar het was toch wel even slikken! Op het moment dat ik in het
vliegtuig zat, kon ik alleen maar denken: Wat ga ik in hemelsnaam 10 maanden in Spanje doen? Een paar dagen daarvoor had ik net mijn afscheidsfeestje gehad met allemaal lieve vrienden en familie.
Al die leuke mensen moet ik nu dus zo lang missen...
Maar alle twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik in Valencia met open armen werd ontvangen door mijn nieuwe Spaanse familie. Wat een lieve mensen! In Spanje is het normaal dat wanneer je
iemand voor het eerst ontmoet meteen 2 kussen geeft. Ook de kinderen gaven me nog een beetje verlegen een kus, maar eenmaal in de auto werd er volop gekletst. Ze lieten me vol trots mijn nieuwe
kamer zien waar ook meteen een zelfgemaakte tekening van de jongens hing: welcome to Spain! Vervolgens volgde er een ontmoeting met abuela. De oma waarbij ik het komende jaar in huis woon. Ook
meteen een warm welkom maar allemaal in het Spaans wat op dat moment nog best wel pittig was! 's Avonds werd ik meegenomen naar een van de lievelings restaurants van de familie en daar heb ik ook
meteen een paar van hun vrienden ontmoet. Gelukkig werd er toen Engels gepraat!
De eerste week hebben mijn gastouders me alle tijd gegeven om te wennen aan Valencia, de kinderen, abuela en de Spaanse cultuur. Ik werd meteen opgeslokt door de stad en werd op slag verliefd op de
zee, het historisch deel en het bekende park van Valencia. Verder ben ik die week al naar Spaanse les gegaan waar ik andere au pairs heb ontmoet die inmiddels ook mijn vriendinnen zijn geworden!
Het is erg leuk om met zo veel verschillende nationaliteiten in een lokaal te zitten: Duits, Zweeds, Frans, Canadees en zelfs Ijslands. Tegenwoordig gaan we na elke les wel even lunchen of de stad
in (wat niet echt heel fijn is voor mijn portomonnee maar wel erg gezellig). Naast de au pairs ben ik ook in contact gekomen met een aantal Spaanse meiden. May (mijn gastmoeder) had me voorgesteld
aan de dochter van haar collega en die heeft me meteen de leukste plekjes van Valencia laten zien (Ciudad de las Artes y las Ciencias).
Mijn eerste weekend heb ik voor het grootste gedeelte doorgebracht bij club Nautico, de zeilvereniging waar mijn nieuwe familie graag komt om te relaxen en te zwemmen met de kinderen. Ik heb daar
zelfs ook al aan wakeboarden gedaan! Rafa (mijn gastvader) is meteen gaan zoeken naar een optimist, zodat ik de jongens ook alvast enthousiast kan maken voor het zeilen.
In week twee begonnen eigenlijk pas echt mijn dagen als au pair. Van maandag tot en met vrijdag haal ik de jongens om 17:00 op bij de halte van de schoolbus. Als eerst hebben we dan merienda: een
klein maaltijdje wat gehouden wordt tussen de lunch en het avond eten. Vervolgens help ik meestal de oudste met zijn huiswerk en als dat snel gebeurt kunnen we leuke dingen doen: naar het park, de
speeltuin of we gaan spelletjes spelen. Op dinsdag en donderdag hebben ze allebei tennisles. Wat nogal stressen is, aangezien we ongeveer 5 minuten hebben tussen wanneer de bus aan komt en de les
begint. Als ze dan allebei al bezweet in de les aan komen en ik me in het Spaans verontschuldig, kan ik vervolgens rustig van het zonnetje genieten. Het douchen en avondeten is op dit moment nog
een beetje een chaos omdat ze daar allebei niet heel erg van houden... Maar ook daar vinden we wel een weg in. Zodra allebei de ouders thuis zijn, verlaat ik rond ongeveer 22:00 het huis (terwijl
er hasta manana/ te quiero wordt geroepen) en loop ik de hoek om naar het huis van abuela. Dan ben ik meestal zo moe dat ik na het thee drinken met abuela of skypen met mijn familie in Nederland
(naeen dag vol Engels, Spaans en soms ook nog Frans is zelfs Nederlands praten erg moeilijk)meteen ga slapen.
De afgelopen twee weekenden was ik of te vinden op het strand (met Merle, de andere Nederlandse au pair!) of bij club Nautico of in het uitgaanscentrum van Valencia. Dat laatste is hier nogal
anders dan in Nederland maar voor een danseres is uit gaan hier echt super gaaf! Over dansen gesproken, dat seizoen begint hier pas in oktober dus moet toch echt nog even een paar dagen volhouden
voordat ik weer kan beginnen. Gister heb ik wel een super mooie balletvoorstelling mogen bijwonen in het oude theater van Valencia (een kadootje van mijn gastvader). Ik voel me hier al erg thuis en
voel me tegelijkertijd ook gezegend dat ik zo goed ben terecht gekomen. De kinderen zijn echt twee cuties en de ouders (en abuela) doen er alles aan om me als een deel van hun familie te laten
voelen.
Ik hoop dat jullie nu een beetje begrijpen waarom deze drie weken zo razendsnel zijn gegaan. Ik zal me best doen om zo nu en dan een blog te schrijven!
Liefs,
Merle
